26.09.2007

"Seninle nasıl konuşuyordum ben? neler konuşuyorduk? bunların bana ne kadar uzak geldiğini bilemezsin. Bir insanla geçirdiğin onca zamanın yalan olması,kendini kocaman bir eşek şakasında hissetmek gibi bir şey büyük bir güvensizlik ve hayal kırıklığı,kendini aptal mı hissedeceksin yoksa kandırıldığın için öfkelenecek misin çok karışık gerçekten bende yaşayınca anladım,oturup ağladığımda fark ettim…

Salı günü için bir özür borçluyum sana, ben surat asmadım diyorum ama öyle olduğuna eminim yoksa o kadar üstüme gelmezdin bana göre bir şey yoktu yaptığımda çünkü normal davrandığımı düşünüyordum ama cumartesi günü adet olduğumda haklı olabileceğini düşündüm biliyorum hasta olmadan önce nedensiz bir sinirle dolanıyorum etrafta bu yüzden surat astıysam kasıtlı değildi zaten ben sana sinirlensem de seni görünce uzatamıyorum sende biliyorsun.

Kendimi hızla fırlatılmış saatlerce dönmüş ve artık durmuş bir topaç gibi hissediyorum içim boşaldı tamamen o kadar çok ağladım, o kadar çok kızdım,kırıldım ki artık bitti. Bundan öncede sana yazdım şimdi onlara baktığımda hep seni suçlamış gibi hissediyorum dikkat etmemişim neler dediğime sadece içimden geçenleri bil kızgınlığımı fark et istemişim. Şimdi öyle değil…

Bilmiyorum farkında mısın bana ne yaptığının, ne kadar üzdüğünün, ağlattığının böyle olacağını bilsen yapmazdın diye düşünmek istiyorum ama bu sadece benim isteğimde olabilir. Ben sanırdım ki insan sevdiği kişinin huzurunu bozmaz,bozamaz ama düşündüğüm gibi değilmiş. Takılmamam mı lazım bilmiyorum o anlık sinirle söyledin mi demeliyim? Diyemiyorum içime oturdu gerçekten,hiç bir sözün yaptıkların bu kadar dokunmamıştı. İlk başta çok sinirlendim nasıl söyler böyle bir şeyi diye ama sonra düşündüğümde senin her zaman ne hissettiysen onu dile getirdiğini hatırladım ve gerçekten o anlık bile olsa huzurunu bozduğumu fark ettim ve bu yüzden sana karşı adım atamadım. Yanlış düşündüm belki bilmiyorum…

Senin boğazında duran gözlerini yaşartan bir yumru odumu hiç bilmiyorum ben en son x'i kaybettiğimde yaşadım o duyguyu ve birde şimdi… söylediğin o kelimemi yoksa ondan sonraki alakasızlığın mı buna sebep emin değilim,şuan beni sevdiğini, düşündüğünü, umurunda olduğumu hiç sanmıyorum. Bu öyle berbat bir his ki sanki ben istedim diye olmuş her şey ve ben bir şey yapmazsam hiç bir şey yapmayacaksın gibi… Yapacak mıydın?
Bunun içinde çok kızgındım sana ama senin suçun yok ki bu konuda tamamen ben hatalıyım hep senin hatalarını,sen affetmem için uğraşmadan kendi kendime affettim. Şöyle düşünmüştür, böyle olmuştur, şunu demek istemiştir… artık yapamıyorum,Cuma gününden beri her gece ağlıyorum kafamdan atıyım artık bir şeyler normale dönsün istiyorum ama olmuyor sen bir adım atsan diye içten içe sana yalvarıyorum ama sesim sana ulaşmıyor. O kadar yorulmuşum ki bu durumdan senin yerine seni haklı çıkarmaktan… bu bir insanın kendi yanağını öpmeye çalışması gibi bir şey ama uğraştım ben hep yaptım sanıyordum ama kendimi kandırmışım.

Ben senin yerine bahaneler üretmeseydim bunu sen yapacaktın belki bilemiyorum,ama elimde olan bir şey değil sanırım şimdi bile böyle yapsaydım sende böyle yapardın diye düşünmekten kendimi alamıyorum,seni sevmek istediğimden belki de kötü niyetli olacağına inanmadığımdan bilmiyorum, artık önemi de yok çünkü bu sefer yapamıyorum,benim sinirim geçsin diye bekliyorsan eğer sinirli değilim,çok kırgınım sadece,sana karşı adım atamıyorum bu yüzden…

Seni hala seviyorum, hala dedim çünkü bir ara o kadar kızgındım ki artık sevgim bile bitti sandım ama seni sevmek için sana ihtiyacımın olmadığını anladım ben seni elini tutuyorum,öpüyorum, sarılıyorum diye sevmiyorum ki hayatımda olmasan da seni sevebilirim. Beni gerçekten seviyorsan umurundaysam bu bilmeye hissetmeye ihtiyacım var. Nasıl ne yapıyım diyeceksin belki, bende bilmiyorum bu zamana kadar ki seni affetmelerimin, görmezden geldiğim şeylerin bir anlamı olduğunu, takdir ettiğini bilmem gerek. Yarın ilk otobüsle gelmen işe yaramaz yada bir çiçek bir hediye bunlar değil kastettiğim…
Eğer gerçekten düşündüğüm gibi umurunda değilsem bana sadece bir mesaj at bitti diye ama umurumdasın diyorsan ve ilişkimizin devam etmesi için adım atacaksan iyi düşün bir daha böyle bir şey yaşama lüksümüz yok çünkü bir daha olursa sonu senden nefret etmek olacak ve ben bunu istemiyorum,bitmesini bile kabul etmemde bu yüzden. Ben sana söyleyeceğim en küçük sözde bile alınırsın kırılırsın belki diye en doğru nasıl söylerim diye düşünüyorum,benim bunu hak etmediğimi istediğin gibi konuşmaya hakkın olduğunu düşünüyor olabilirsin yada istemeden kırıyorsundur farkında bile değilsindir…
Ben aşık olduğum, bana benim ol diyen adamı istiyorum o beni umursuyordu hissettirmişti bunu bana…

Bayrama kadar görüşmeyelim hiçbir şekilde,sabahları çaldırma bile çünkü ben öyle yapacağım belki abartıyorsun dersin ama msn den de siliyorum seni çünkü konuşmadan geçen zamanlar sinirimi bozuyor sadece sileceğim engellemeden, kendimde düşünmek istiyorum sensiz nasıl olur hayatım,seninde düşünmeni istiyorum belki de alışkanlık oldum artık vazgeçemem sanıyorsun…
Bitsin dersen bana mesaj at bir daha görüşmeyelim ama devam edeceksek ben kendi kendimi affettireceğim artık bunu sen yapmayacaksın, bu ilişkide birlikte olduğumuzu yanında olduğumu bunarın sandığın gibi kafanda kurduğun hayaller olmadığını, yaşadıklarımızın gerçek olduğunu,gerçekten seni sevdiğimi sana göstereceğim diyebiliyorsan ben buradayım…
İkimiz içinde iyi olanı istiyorum,ben seninle bir gelecek bile düşündüm ama şimdi hepsi yok oldu yeniden düşünmek ve yok olmasını izlemek istemiyorum. Gerçekten iyice düşün, değiştim demekle değişmek mümkün olmuyor …



Seni seviyorum"



Bu mesaj 26.09.2007 tarihinde e-posta olarak geldi, bugün mesajlarımı kontrol ederken şans eseri gördüm mesajda sadece kaybettiği arkadaşının ismini silip x yaptım. Bu mesajda bahsedilen kişi olmak, hataları yüzüne çarpılan kişi olmak nasıl bir histir anlatamam ama benim o güne kadar hiç aklıma gelmeyen şeyleri yüzüme vurmuştu. O zaman da bu mesaja tatmin edici bir cevap verememiştim ama sanırım yine benim yerime bahaneler bularak beni affetmişti. Yaklaşık bir sene iki ay sonra tamamen bitti. Son cümlede söylediği gibi oldu "...değiştim demekle değişmek mümkün olmuyor …" ama buna rağmen ayrılırken benden nefret etmediğini sanıyorum.

Bu arada bu yazıyı yayınlarken ki amacım bir sızlanma ardından ağlama durumu değil, ben kendimi yalan-yanlış tanıtırsam diye birde gerçek beni tanıma şansı vermek istedim (: